wtorek, 27 kwietnia 2010

Krajobraz po katastrofie

Większość pogrzebów już się odbyła, niektóre ofiary czekają jeszcze.
Powoli w kraju zaczynają dochodzić do głosu inne wiadomości, choć jeszcze większość spraw jest trochę wyciszona, niezbyt hałaśliwa. Przynajmniej na razie tak to wygląda z mojego punktu widzenia.

Najbardziej jednak z tego wszystkiego zastanawia mnie, co zostanie w naszym narodzie po tych wszystkich wydarzeniach, komentarzach, emocjach.
Gdy już ochłonąłem po pierwszej informacji o śmierci Prezydenta i wielu Osobistości, zacząłem się zastanawiać, jaki jest mój osobisty stosunek do tego. Łatwo można było utopić się w gąszczu hipotez wypadkowych, wylewanego żalu, teorii spiskowych czy jeszcze komentarzy znanych i nieznanych osób. Spotkałem się nawet z takimi ludźmi, których wypowiedzi o katastrofie prezydenckiego samolotu były wręcz fragmentami informacji telewizyjnych czy radiowych. I to chyba bardziej mnie zdziwiło niż przypuszczałem, a potem wręcz zszokowało - jak media mocno wpływają na opinię indywidualnych osób oraz jak ludzie nie myślą samodzielnie, tylko czekają na myślenie innych, tzw. mądrzejszych (bo pokazywanych w tv).
Najbardziej uderzyło mnie w całej katastrofie to, że mimo wielkiej liczby ofiar, może się stać tak, że zostaną zapomnieni, a to co było do tej pory, pozostanie tak samo. I to byłaby największa katastrofa...

Osobiście chciałbym, żeby ten trudny dla kraju czas przełożył się na prawdziwy szacunek między politykami - mimo różnic światopoglądowych. Może to pobożne życzenie, ale marzyć można i trzeba. Jednak to wszystko, co działo się przed i po katastrofie, z całą jasnością pokazało mi się po tym wypadku: brak u nas było zwykłego poszanowania człowieka, a obelgi, obrzucanie się błotem i wyszydzanie, kpiny czy wręcz tajona nienawiść kwitły w życiu politycznym.
Czy teraz nasi wielcy się ockną i jak długo to potrwa?
Brzmią mi w uszach słowa, których się nie boję, ale często narzucają mi się, gdy myślę o tej katastrofie i jej ofiarach ("ofiara" ma też znaczenie poniesionych kosztów): Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie. 


poniedziałek, 12 kwietnia 2010

10.04.2010.

Nasz Naród jak lawa,
Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa,
Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi;
Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi.
A. Mickiewicz, Dziady cz.III


...






Requiem aeternam dona eis Domine.



wtorek, 6 kwietnia 2010

Wielka Noc

Do tej pory próbowałem rozumieć i dociekać, co znaczą dla mnie te niezwykłe i nieco tajemnicze Święta.
Dotarło do mnie jednak, że jest to tak wielka tajemnica, iż ludzkie serce i umysł - a przynajmniej mój - nie są w stanie jej ogarnąć, pojąć czy w jakikolwiek sposób wytłumaczyć. Po prostu To mnie przerasta. Małość ludzka wobec niektórych zjawisk - że tak je nazwę - jest dla mnie poniekąd zaskakująca, choć nie tak nowa.
Być może do niektórych rzeczy, spraw można się tylko przybliżać.




P.S.
Mnichem nie jestem i raczej nie będę, ale kiedyś Merton pisał, że najbardziej nieszczęśliwy jest mnich, który pragnie zrozumieć swoje powołanie.

piątek, 2 kwietnia 2010

Bliźniaki szczególne

Tak się składa, że jedna z moich dwóch najdroższych sióstr, ta najmłodsza, urodziła się w tym samym co ja dniu i miesiącu, tylko nieco później. :)
Niby fakt, który się zdarza, ale...
Od pewnego czasu nasze myślenie w niektórych kwestiach jest tak podobne, że zaczynam się nawet bać :D
A momenty, że właśnie dzwonimy do siebie w tym samym czasie lub mówimy równocześnie to samo zdanie albo mamy ten sam pomysł na rozwiązanie sprawy - to już przestaje mnie dziwić.
Piszę, choć wiem, że i tak słowa nie oddadzą tego, co jest we mnie.
Skończę zdaniem:

Jak wspaniale mieć rodzeństwo może tylko wiedzieć ten, kto je właśnie ma. :)